Bazı insanlar öyledir…
Hatta büyük çoğunluğu öyledir…
Bu,
Onların sonradan edindikleri bir özellik değildir…
Doğa vermiştir onlara bunu…
Daha iyisini ve daha güzelini istememek üzerine inşa edilmiş bir yaradılış efsanesinden başka ne beklenebilir ki…
Doğar,
Büyür,
Önce egosu gelişir,
Sonra toplumsallaşır,
Kodları alır, duvarına asar…
O andan sonra,
Hayatında kendi iradesi dışında olacak her şey kader,
Kendi iradesiyle olan şeylerin de bir kısmı kısmet, diğer kısmı da lütuftur…
Kendisini 'yok' sayar…
Kendisi kendi beyninde ve ruhunda bile 'yok' hükmündedir…
Görünmezdir…
Geriye kalan bütün dünyası limon kolonyasıdır…
***
İçten ve karşılıksız olmak,
Toplum tarafından beynine kazınan kodların içinde yer almıyor olsa da,
Bu dürtüler,
Peşini hiç bırakmaz…
İşte orada çatışma başlar…
Çatışma 'gelişme' demektir aynı zamanda…
Çatışmanın olmadığı yerde gelişme olmaz…
Kendisini mutlu edecek şeyler ile
Toplumun ona yapmasını söylediği şeyler arasında çoğu zaman derin yarılmalar yaşar…
Kimi savaşır, kazanmak ya da kaybetmek pahasına…
Kimi de, kolay olan neyse onu yapar;
Yani itaat eder…
Bazıları,
Bu insanlık halini anlar,
Bazıları da mahkum eder…
***
Bütün dünyası limon kolonyası olanlar, genelde mutlu olanlardır…
O yüzden belki de,
Mutlu olmak sanıldığı kadar zor değildir…
Kodlarınızı takip edin,
Girilmez denilen sokaklara girmeyin,
Yasakları delmeye kalkmayın…
Tükenip, '0' kodu alnınıza yapıştığında
Koku alma yetinizi bile yitireceksiniz…
Ve göreceksiniz,
O an, hiç kimse sizden daha mutlu olmayacak…
