İbrahim Bilek anlatmıştı?
Anlatmış mıydı, yazmış mıydı?
Olay şu:
Bunlar…
Biracılar…
Neredeyse her akşam bir araya gelip bira içiyorlar.
İçlerinden biri sık sık saate bakıyor.
Saat gece on bir buçuk!
Yerinden fırlıyor.
“Ne oldu?”
“Hanım kota koydu.”
“Ne kotası bu?”
“Gece on ikiye kadar içme hakkım var. Gece on ikide içme s..ma bitecek, on ikide evde olacaksın dedi, hanım. Yarım saatte gitsem, on ikide ancak evde olurum.”
“Biran yarım kaldı, biranı bitirseydin?”
Bir biraya bakıyor bir saate.
Bira buğulu şişede…
Buğday sarısı saçlarını yatağa yayıp sere serpe yatan bir yosma!
Sanırsın ki ab-ı hayat!
Ölümsüzlük suyu!
Fakat işte…
Evde de karısı.
Hadi bakalım!
Kur kurabilirsen hayatın dengesini!
Sonunda, bira şişesini de alıp fırlıyor bizimki.
***
Evin önüne varınca saatine bakıyor.
Hızlı gelmiş! Saat on ikiye on var.
Bahçe duvarının üzerine oturup kalan birasını yudumlamaya başlıyor.
Karısı da pencereden dışarı baktığı için sık sık…
Geldi mi gelecek mi diye…
Görüyor bunu.
Pencereden sesleniyor:
“Aklını mı yitirdin sen! Bir gören olsa ne der? Eve gel hemen!”
“Gelmem!” diyor.
Kolundaki saati gösteriyor.
“Saat on iki olmadı daha!”
***
Farkındayım, sıkıcı yazılar yazıyorum çoğu zaman.
Ve bıktım usandım sıkıcı yazılar yazmaktan.
O zaman devam edelim biracılara…
Rakıcılara…
Ayyaşlara…
Sarhoşlara…
Hayatın öteki renklerine…
***
Genç muhabir mikrofon uzatıyor sokaktaki adama.
“Hayat pahalılığını nasıl değerlendiriyorsunuz?”
“Vallahi kardeşim, hayat çok pahalı.”
“En fazla fiyat artışının gıdada olduğu söyleniyor. Sizce de öyle mi?”
“Öyle tabii. Bir bira olmuş yetmiş lira!
“Bira mı?”
“Bira. Bir bira olmuş yetmiş lira. Ben günde on yedi bira içiyorum.”
“Günde on yedi bira içilir mi abi?”
“Üç içiyorum kesmiyor, beş içiyorum kesmiyor. On yedi bira ancak kesiyor. Ben şimdi karnımı nasıl doyuracağım?”
***
Hayat renkli insanlarla renklenir ancak.
Bizim gibi; okumaktan yazmaktan başka bir şey bilmeyen, sıkıcı yazılar yazan, tatsız tuzsuz yazarçizer takımına da bu renkleri yazmak düşüyor.
